นิราศตานีวันที่๒

สายลมพัดผ่านนอกหน้าต่าง
สองข้างทางทิวไม้สลับหญ้า
เมฆฝนจางกำมะหยี่คลุมฟากฟ้า
ดาวเริ่มมาประดับสลับดำ

หวูดรถไฟดั่งสนั่นได้ยินเสียง
แว่วสำเนียงหัวใจร้องเรียกร่ำ
จงให้คิดถึงถิ่นให้จดจำ
เสียงหวูดังพร่ำเรียกให้กลับมา

ลาดกระบังแล้วหนอกว่ามาถึง
มองเห็นซึ่งรถติดอยู่ข้างหน้า
สถานีหัวหมากจะผ่านมา
อยากว่าคิดไม่ออกแล้วนิราศเอ๋ย
รถไฟจอดแยกวัดราชาธิวาส
คิดถึงข้าวร้อนแกงอร่อยไม่ถึงเลย
ง่วงแล้วนะรถไฟช้าไม่อยากเปรย
ใครช่วยเผยจะเปิดรับชาติอื่นอย่างไร

ได้เจอมิตรเดินทางรถไฟด้วย
คุณพระช่วยได้ข่าวระเบิดเผา
ร้านรวงหาดใหญ่ใกล้บ้านเรา
ทำให้เศร้าสงสารคนทุกข์ใจ

เมื่อไรหนาสามชายแดนจะสงบ
หลวงปู่ทวดขอนบพรจะให้
บ้านเมืองไทยที่จงเหมือนเก่า
ช่วยบรรเทาใจคนใต้อยู่ร่มเย็น

มีคนมากเดินผ่านหลากสัญชาติ
ไทยจะอาจสู้ชาติอื่นคงยากเข็ญ
ใต้เงาบรมโพธิในหลวงทุกอย่างเป็น
อย่างเดิมเช่นผ่านมาจะได้ไหม

เสียงรถไฟหวูร้องออกเดินทาง
มองข้างๆคนวิ่งจะไปไหน
อ๋อรถไฟจอดให้เราขึ้นไง
ชานชลาที่ห้านั้นไซร้เราต้องไป

ได้ยินเสียงยาวีพูดในรถ
เราจำหมดทุกคำที่เขาเอ่ยได้
สนทนาต่างภาษาแปลอย่างไร
แสดงไว้นั้นคือกำพืดเราจงอย่าลืม

สปิ้นเตอร์ที่สี่หนึ่งแอร์เย็นฉ่ำ
ข้างหน้าล้ำมีบริการให้ปลาบปลื้ม
เสริฟ์กาแฟเครื่องดื่มตอนเที่ยงคืน
จะให้ตื่นทั้งคืนหรืออย่างไร

เจ้าหน้าที่บอกให้เตรียมตั๋ว
เขาจะกลัวคนแอบแฝงขึ้นใช่ไหม
รถไม่ทันแล่นจากรางรถไฟ
แจกผ้าห่มให้นอนหรือตื่นดูไฟ

รางรถไฟพาดผ่านบนไม้ขอน
กี่ร้อยปีที่ราษฎรได้นั่งรถไฟ
หมอนเก่าหนุนรางข้างหน้าไป
ทอดยาวให้ผู้คนสะดวกสบาย
ผ่านสวีคิดถึงเพื่อนครั้งเรียนด้วย
ปริญญาตรีเพื่อนคอยช่วยเราหลากหลาย
ครั้นปีสามเพื่อนก็ป่วยแล้วก็ตาย
หลับให้สบายเพื่อนแจงจำได้ดี

เห็นทิวปาล์มต้นยางคือปักษ์ใต้
หมู่แมกไม้เมฆฝนกลับเปลี่ยนสี
มีแสงแดดส่องลอดดั่งมณี
แผ่รพีบอกอรุณยินดีรับเราสู่ที่จากมา

สะพานเหบ็กโครกครากรถไฟผ่าน
แต่ต้านทานน้ำหนักรถเหล็กนานหนักหนา
ผ่านบ้านเรือนที่แปลกเปลี่ยนตามเวลา
มีคุณค่าทางใจอยู่เช่นเดิม

นกกระยางสีขาวหาอาหาร
มีลำธารน้อยค่อยให้เสริม
แหล่งสมบูรณ์เราต้องช่วยเติม
เมื่อไรเริ่มรักษาสิ่งเหล่านี้ให้กลับมา

ให้ได้ยินเสียงเพลงสำเนียงใต้
แว่วข้างในใจเราอยู่นั้นหนา
มองผืนดิน มองหญ้า มองฟากฟ้า
แค่ห้าวันที่กลับมาก็สุขใจ

ถึงหลังสวนรถไฟจอดสวนกัน
ต่อไปนั้นถึงท่าชนะยังจำได้
ก่อนหน้านี้ครั้งเรียนอยู่ได้เที่ยวไป
ตามวิสัยคนสนุกชอบบทจร